Met kerst worden de dagen korter en het licht zachter. Buiten branden de kerstlampjes op het bankje voor de deur, binnen twinkelt de kerstboomverlichting. Het is alsof alles vanzelf wat langzamer mag.
Voor ons als gezin betekent kerst even geen volle agenda’s of verplichtingen, maar tijd voor elkaar. Gewoon samen zijn. Soms is dat heel simpel een middag in de keuken. Samen brownies of een cake bakken, vingers aflikken, maar niet de hele kom. Mijn zoon vertelde me dat hij zich samen met een vriendje eens kotsmisselijk had gegeten door bijna het hele beslag op te lepelen in plaats van cupcakes te bakken. Dat experiment slaan we dus over. Worstenbroodjes maken we wél: zo’n heerlijk cliché knakworstje in een bladerdeeg. Comfort food in kerststijl.
En daarna komt die rust vanzelf. Terwijl de cake langzaam in de oven staat en de geur zich door het huis verspreidt. Ik met een kop thee op de bank en een boek dat al te lang ligt te wachten. Samen een film kijken. Of eindelijk eens een recept uit één van mijn vele kookboeken of magazines proberen. Ik geniet daar intens van.
Kerst gaat voor mij over verbondenheid. Over aandacht. Over die kleine momenten die niet spectaculair zijn, maar wel blijven hangen.
Vertragen met een gezin is trouwens allesbehalve perfect. Het is rommelig. Een kwestie van ‘go with the flow.’ Het is samenzijn met alle stemmingen en energieën die daarbij horen. Ik leer steeds weer dat echte aandacht soms betekent dat je pubers laat zijn wie ze zijn. Zonder verbeteren, zonder geduw. Gewoon ernaast blijven. Soms makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien is dat wel de essentie van echte kerst: niet perfect samen, maar wel echt samen.
En terwijl wij binnen de warmte opzoeken, denk ik ook aan de mensen voor wie deze dagen vooral koud zijn. Aan dakloze mensen. Het blijft me bezighouden. Ik hoop zo dat er vanaf 2026 in dat opzicht betere tijden aanbreken.
Ik wens iedereen voor nu een zachte, rustige kerstvakantie. Met ruimte voor wat er is.
