Na een warme werkdag begin augustus trof ik mijn man en dochter aan met een selectie aan speelgoed. Zij hadden de gangkast eens goed uitgemest. ‘Ha leuk een springtouw’, dacht ik nog. Vol enthousiasme pakte ik het aan. Ik zou wel even laten zien hoe goed ik dat nog kon! Met kickboksen sprong ik altijd in hoog tempo. Dus hopte ik steeds sneller rond in de achtertuin. ‘Wauw mama gaat snel’ hoorde ik nog… Gedreven ging ik verder op een been. Tot ik weer landde op mijn linkervoet: Pats. Boem. Au. Foute boel. Zweepslag dacht ik toen nog. Daarna strompelde ik naar de bank om te koelen. De rest van de avond en nacht bracht ik daar door met mijn been omhoog.
Bij de huisarts
Gelukkig kon ik de dag erna direct bij de huisarts terecht. Zij nam de Thomson test bij me af. Daarbij wordt er in je kuit geknepen. Bij een intacte pees wordt het hielbeen omhoog getrokken en beweegt je voorvoet naar beneden, bij een gescheurde achillespees beweegt je voet niet tot nauwelijks mee. Bij mij bewoog de voet dus niet mee. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo. Daar bleek al snel dat mijn pees helemaal was afgescheurd. Helemaal. Ik dacht een scheurtje? Wat betekende dit? Daar kwam ik snel achter. Twee uur verder bij de spoedeisende hulp zat ik in het kalkgips. Ik snap nu waar de uitdrukking ‘een blok aan je been’ vandaan komt. Gelukkig mocht ik na twee dagen terugkomen voor een lichtere variant gips.
Ik sprak met de dienstdoende arts en die stelde mij voor de keuze: wel of geen operatie. Ik heb gekozen voor ‘natuurlijk herstel.’ De zogenaamde conservatieve methode. Dat betekent 6 weken gips. En dan een brace en revalideren en op zoek naar een fijne fysio. Hoe je precies herstelt verschilt per persoon, maar dat het nog wel even gaat duren, daar was ik al snel uit.
Mentale veerkracht en loslaten
Na zo’n onverwachte gebeurtenis komt het ook wel aan op mentale veerkracht. Veerkracht, leuke woordspeling met dat springtouw… Kleine stapjes en haalbare doelen stellen. Zo vind ik elke gipswissel weer een stap vooruit. Eerst stond mijn voet nog in ‘spitsstand’, inmiddels al weer wat rechter en begin september wordt ie helemaal recht gezet. En dan volgt nog een heel traject met revalidatie en opnieuw leren lopen.
Gelukkig kan ik mijn vak, schrijven, gewoon blijven doen! Wat een mazzel heb ik daarmee. En ook het besef dat dit NA onze vakantie naar Tanzania is gebeurd. Want hoewel ik het best lastig vind om van iedereen afhankelijk te zijn, brengt het me ook wat. Ik moet wel mijn rust nemen anders roept mijn lijf me tot orde. ‘Loslaten’ is het credo. Er wordt nu voor mij gezorgd. En daar ben ik dankbaar voor.
