Begin 2024 waren ongeveer 33 duizend mensen tussen de 18 en 65 jaar dakloos in Nederland. Helaas neemt dit aantal alleen maar toe. Een schrijnend probleem in onze samenleving. Het gaat echt niet langer om enkel mensen die op een bankje slapen in de stad, portiek of onder een brug. Onder de groep dakloze mensen bevinden zich tegenwoordig ook veel jongeren, vrouwen en gezinnen. Het kan dus jou en mij, met een beetje domme pech, ook overkomen!
Van bovengenoemde cijfers zijn kinderen en 65-plussers nog niet eens meegerekend. Begin dit jaar startte ik met mijn opdracht als communicatieadviseur voor de VNG op het thema dakloosheid. Een supermooie functie. Ik voel me bevoorrecht om bij te mogen dragen met communicatie over dit belangrijke maatschappelijke thema, maar ik moest toch wel even heel hard slikken van deze getallen. Tijdens het inlezen stuitte ik op de persoonlijke verhalen achter de cijfers. Die raken me in mijn hart. Ook het boek “Komt een land bij de dokter ”van Michelle van Tongerloo, straatarts in de Pauluskerk in Rotterdam, illustreert de complexiteit van de problematiek als geen ander.
De prijzen op de huizenmarkt zijn de laatste jaren explosief gestegen, waardoor betaalbare woonruimte steeds schaarser is. Werkloosheid, onverwachte medische kosten of een scheiding kunnen ertoe leiden dat iemand zijn of haar woning verliest. En mensen zonder sociaal vangnet van familie of vrienden lopen daarbij een groter risico om op straat te belanden.
De gevolgen van dakloosheid
De gevolgen zijn groot. Zowel fysiek als mentaal. Mensen die op straat leven hebben vaak een slechtere gezondheid, een kortere levensverwachting en minder toegang tot zorg. Zonder adres geen baan, zonder baan geen woning.
Wat kunnen we met elkaar doen?
Gelukkig zijn er organisaties en initiatieven die zich inzetten voor daklozen. Denk aan opvangcentra, sociale huurprojecten en hulpverleningstrajecten. Maar wat kunnen wij doen? Het begint met bewustzijn. We moeten het stigma rondom dakloosheid samen zien te doorbreken. De meeste dakloze mensen worden helaas nog te vaak gezien als onwaardig of zelf schuldig aan de situatie. Dit zorgt er vervolgens voor dat ze minder snel hulp zoeken of krijgen.
Haagse boswachter
In 2017 werkte ik voor de gemeente Den Haag. Ik heb toen een boswachter geïnterviewd die zich inzette om dakloze mensen te helpen. Hij is me altijd bijgebleven. Hans is iemand met het hart op de juiste plek. https://medium.com/haagsehanden/het-straatleven-is-overleven-95051dd01c68 Een mooi mens en een mooi voorbeeld voor anderen. Laat zijn betrokkenheid een lichtpunt zijn voor ons allemaal.
